''bil ki sen kanattın kabuk tutmuş bu yarayı ''...

Yaralarım vardı senin yollarından geçerken de...Yolun başında kurduğun hanlarda ağırladığın yolcuların kimlikleri ile mi besleniyordun?...Tüm yalnızlığımla yolun yorgunluğuyla girdim hayatına...Hayat yormuştu aslında gücüm yoktu yeni bir hayata,sevmeye,sevilmeye bile gücüm yoktu ama işte geçtiğin yolları bile bilmen gerekirdi, bilmen gerekirdi hayatı ve kanayan yaralar sende bir iz olmalıydı...Aklına bile gelmemeliydi izler seninle iyileşecek gelen bütün kötülükler senin elinle uzaklaşacak sen içinde büyütüp durduğun o senden uzaklarda artık bir zamir olarak cümleler de...Zamanında bir cümlen için kalbi atan o insan şimdi hangi kalplerde kan pompalıyor da can veriyor başka sevgilere,şimdi senin cümlelerinden uzakta hangi harflerle dans ediyor, o çok severdi değil mi bir müzik bir mum birde sen derdi camın karanlık yüzü ile ayın aydınlattığı bir gecede sende tüm dünyayı görmek isterdi,olmadı görmek istediği ile baktığı yerler tutmadı ...

''gurur gerek sen gereksiz hep kendini akladın içimden yavaş yavaş muhabbetini kopardın kalbimin ta içinden kapı dışına atandın önceleri hayat veren şah damarımdın atardın...''

Şimdi atmıyor artık yürek şarkılar bile dalıp gitmiyor. Akıl sana ait ne varsa bir dala bir kağıda yüklediği anlamları bir bir söküp alıyor. Seni neye ait gördüysem dünyanın mutluluğuna yada yok olmak kadar huzura hepsini tek tek kirlettim şimdi, elimde kalan bir kaç parça kirli duygu insanlara şüphe ile bakan gözlerim onları da söküp atabilir miyim yoksa gittiğim her yere senin izin diye götürebilir miyim?...
Gitmeliyim ben çünkü sen gittin,gitmek kolay değildi sen gönderdiğin için.Defalarca geçip geçip seni aşmama izin verdin,hani bu su benim omuzlarıma geldi de sende neden dizde kaldı anlayamadım ...

''sen haklarını savurdun yürekte doldu kontenjan aşkın bana has değil ki seni gidi donjuan...